WARSZAWA’ 44

Zaciśnięte pięści na rozgrzanej stali

Która pocisk ostatni wyrzuciła z siebie

Na prawym brzegu „sojusznicy” grali

Marsz pogrzebowy dla Stolicy cegieł

Warszawa walczy w bohaterskim zrywie

Raz jeszcze, samotnie Przedmurzem Europy

Swym cierpieniem niszcząc marzenia o winie

Przez sowietów chlanym - francuskie kłopoty

Barbarzyńców rzeszę walką swą wstrzymała

Dając Aliantom czas na ofensywę

Za swą postawę zdradę otrzymała

Oddana na lata pod sowieckie wpływy

                                        Tomasz Jazłowski

NIEUGIĘTYM

Porwane sztandary, życiorysy urywają się jak nić porozumienia

Zawartego nakazem miłowania wroga łamiącego prawdy naszej wiary

W uczciwość prowadzonej gry w świecie obłudy i fałszu

Nigdy nie wierzcie w obietnice zapomnienia, przebaczenia i braterstwa

Tym, którzy w mrokach pokoi twarze wasze wystawiają na rażące słońce elektryczności

Ostatni szaniec

Nasza walka trwa jeszcze, choć sztandary giną

Lecz niesiemy je dumnie, choć dłonie nam krwawią

Z grymasem bólu na twarzy, uparci

Wierząc, że zwycięstwo jest jeszcze przed nami

Na przekór chmurom czarnym Targowicy

Na przekór głosom które STOP wołają

My dzieci polskie Bogurodzicy

Nie boimy się walki i śmierci za Wiarę

Bo cóż gorszego dla Polaków rodu

Niż zapomnienie Ojców nauk mądrych

Że Polacy bez Wiary to stado baranów

Które w rzeźni czekają na dzień swego sądu

                                                      Tomasz Jazłowski

Stan ciemności

Otoczone ciemnością miasta

Dyszą zemstą za krew przelaną

Za strzały, bicie i pały

Za legendę siłą złamaną

Splugawioną syren charkotem

Krzykiem kłamstwa wściekle szarpaną

Gdzie w oczach dzieci niewinnych

Czas się zatrzymał, nocą grudniową przerwany

Za chwile grozy, mury kopalń kulami zryte

Za krzyk niewinnych, płacz żon i matek

Za zdradzony sierpień i serca czarnym kirem kryte

NIE WYBACZAMY!

                                                     Tomasz Jazłowski

Człowiek

Dlaczego idziemy przez życie samotnie

Stawiając stopy coraz głębiej w ziemię

Która nas wciąga powoli, łagodnie

Jakby po niej stąpał nie człowiek a zwierzę

Nie człowiek mocny, silny i bezwzględny

Który się oparł szczęściu niejednemu

Za nic mając miłość, wiarę i cierpienie

Będąc tylko wierny prawu jedynemu

Prawu bezwzględnej ślepej nienawiści

Która powoli zabija i niszczy

Czy się w nas kiedyś obudzi rozsądek

By braćmi byli Polacy- czy wszyscy?

                               Tomasz Jazłowski

Krzyk Wolności

Brudne życie pełne bólu uczłowieczonych zwierząt

Nie pozwala zapomnieć o krzywdzie

Którą nam wyrządzili tresowani dozorcy

Łamiąc zasady ostatniego krzyku wolności

                                                  Tomasz Jazłowski

Moje Credo

Wierzę:

Że nic bez Ciebie a przez Ciebie

Że Chrystus Pan w ostatni czas przybędzie

Że sny moje, marzenia pisane są w Niebie

Że wola Twoja moją wolą będzie

                           

Ja tylko pyłkiem - Tyś wszechświata górą

Wierzę w Świętej Księgi słowa Twoje czyste

Wierzę w ratunek przed szatańską chmurą

Która w ludzkich sercach - jak często o Chryste!

Wierzę w Twój Kościół, Tyś jest jego Panem

Wierzę żeś obecny w cudzie Eucharystii

Wierzę, że Papież najwyższym kapłanem

Który się podjął najtrudniejszej misji

Wierzę w kapłanów- Twoich trzód pasterzy

Wierzę, że prowadzą nas drogą do Nieba

Ufam, że każdy człowiek do głębi zawierzy

Słowom ukrytym pod postacią chleba

                                                   Tomasz Jazłowski